Herbata zielona wytwarzana z suszonych liści krzewów Camellia sinensis od tysięcy lat stanowi nieodłączną część kultury takich krajów azjatyckich, jak Chiny, Japonia czy Korea. Mimo że jej sposób produkcji różni się w zależności od regionu, zielona herbata oferuje nie tylko bogate walory smakowe i zapachowe, ale również moc korzyści zdrowotnych. Właśnie dlatego zdobywa coraz to nowych zwolenników na całym świecie, a jej przeciętna roczna konsumpcja osiąga niebotyczne rozmiary.
O tym, że herbatę zieloną warto pić, wiedzą niemal wszyscy. Nie wszyscy jednak rozumieją dokładnie dlaczego. Co takiego zawiera zielona herbata, że jest zdrowa? Jak działa? Na co konkretnie pomaga? Postaramy się dzisiaj wyjaśnić wszystkie Twoje wątpliwości.
Herbata zielona – pochodzenie, historia i sposób produkcji
Herbata zielona liściasta pojawiła się w Chinach niemal trzy tysiące lat przed naszą erą. Jej wynalezienie przypisuje się szczęśliwemu zbiegowi okoliczności. Według legendy panujący w ówczesnych czasach cesarz Shennong poprosił służącego o filiżankę gorącej wody. Przez przypadek wpadło do niej kilka suchych listków krzewu herbacianego, nadając naparowi przyjemnego aromatu i smaku. Tak bardzo przypadł on do gustu władcy, że od tej pory tylko w taki sposób zaspokajał swoje pragnienie.
W początkowym okresie zielona herbata była niezwykle kosztowna i jej spożycie ograniczało się jedynie do najbogatszej części społeczeństwa. Z czasem jednak – dzięki wpływowi mnichów buddyjskich – trafiła również do uboższych domów.
Stopniowo zaczęto sobie również zdawać sprawę z leczniczych właściwości herbacianego naparu, co sprawiło, że na stałe trafił on do tradycyjnej chińskiej medycyny.
Drogocenny napój Chińczyków szybko znalazł zainteresowanie sąsiednich krajów (od Japonii aż po Bliski Wschód), które rozpoczęły produkować go na własną rękę.
Około roku 800 naszej ery powstała pierwsza książka opisująca dobrodziejstwa i sposób parzenia zielonej herbaty zatytułowana „Cha Jing”, czyli „Klasyka Herbaty”. Jej autorem jest wychowany przez mnichów Lu Yu, a dzieło jest owocem jego całożyciowej fascynacji zielonym naparem.
Zielona herbata – eksport do krajów zachodnich
Mimo że kultura wschodnia zna i fascynuje się zieloną herbatą od tysięcy lat, jej susz trafił do krajów zachodnich dopiero z początkiem XVII wieku. Przywieźli go ze sobą handlarze holenderscy, którzy szybko zaczęli ją sprzedawać we Francji i Anglii. Stamtąd rozprzestrzeniła się do pozostałych krajów europejskich, a wraz z osadnikami trafiła również do Ameryki.
Szczególnie ciekawą historię ma wprowadzenie chińskiej zielonej herbaty do Rosji. Podarunek z niej dla cara Michała I Romanowa został początkowo odrzucony przez ówczesnego ambasadora Rosji. Szybko jednak doceniono jej niepowtarzalne walory, co rozpoczęło wysyłanie słynnych karawan wielbłądzich transportujących herbatę między obydwoma krajami.
Zielona herbata – sposób produkcji
W odróżnieniu od innych rodzajów herbat produkowanych z liści Camellia sinensis zielona herbata w swojej najbardziej klasycznej postaci jest najmniej przetworzoną, co pozwala na zachowanie maksymalnych ilości polifenoli (przeciwutleniaczy) i innych związków organicznych. Jej proces produkcyjny obejmuje zaledwie kilka etapów:
- zbiór liści i pąków z kilku górnych gałązek krzewu,
- kilkugodzinne kontrolowane więdnięcie na świeżym powietrzu lub w zamkniętym pomieszczeniu,
- podgrzanie liści w celu zatrzymania oksydacji i zachowania ich zielonego koloru,
- suszenie.
Rolowanie i fermentowanie herbaty zielonej. W niektórych przypadkach pogrzane liście są poddawane rolowaniu (zwijaniu), co pozwala na nadanie im odpowiedniego kształtu. To właśnie dzięki rolowaniu można się spotkać z suszem zielonej herbaty w formie świderków, igieł lub kulek. Pamiętaj, że zielona herbata nie jest fermentowana w sposób enzymatyczny, a jej oksydacja (utlenienie) przebiega na minimalnym poziomie.
Zielona herbata – najważniejsi producenci i rodzaje
W XXI wieku Chiny pozostają największym światowym producentem zielonej herbaty (około 500 tysięcy ton rocznie). Do pozostałych znaczących wytwórców należą takie kraje, jak:
- Japonia – 83 tysiące ton,
- Indonezja – 152 tysiące ton,
- Wietnam – 31 tysięcy ton,
- Indie – 9 tysięcy ton,
- Nepal – mniejsze ilości,
- Tajwan – mniejsze ilości.
Mimo że do produkcji zielonej herbaty używa się liści jednej i tej samej rośliny, to jednak lokalne warunki klimatyczne, pora zbiorów oraz odmienne metody produkcji sprawiają, że końcowy produkt może wykazywać znaczące różnice, jeśli chodzi o jego smak, aromat i właściwości.
Chińska herbata zielona
Jako kolebka zielonej herbaty Chiny rozwinęły jej produkcję w wielu prowincjach. Do najważniejszych należą:
Prowincja Zhejiang
Zhejiang znajduje się na południe od Szanghaju, skąd pochodzi jedna z najstarszych i najbardziej znanych odmian zielonej herbaty: Longjing, czyli smocza studnia. Jest ona produkowana metodą ręczną, a jej liście są podgrzewane na patelni. Poznasz ją po prostych, intensywnie zielonych listkach przypominających płaskie igiełki. Longjing posiada aż sześć poziomów jakości, które czynią z niej zarówno herbatę do codziennego spożywania, jak i doskonałą na uroczyste okazje.
Z tej samej prowincji wywodzą się również takie rodzaje chińskiej zielonej herbaty, jak:
- Hui Ming,
- Long Ding,
- Hua Ding,
- Qing Ding – zwana również zhu cha,
- Lo Chu Cha (ang. gunpowder tea) – słynna zielona herbata w kształcie przypominającym kulki prochu strzelniczego.
Prowincja Jiangsu
Jiangsu położona jest we wschodniej części kraju. Pochodzi z niej słynna Bi Luo Chun, czyli zielona herbata w kształcie pokrytych srebrnym meszkiem zwiniętych świderków/ślimaczków. Produkowana z młodych wiosennych pąków, ta ekskluzywna zielona herbata jest uważana za jedną z dziesięciu najlepszych chińskich herbat. Charakteryzuje się niezwykle słodkim, owocowym aromatem.
W prowincji Jiangsu produkowana jest również Yu Hua Cha, czyli herbata deszczowego kwiatu z miejscowości Nankin oraz Shui Xi Cui Bo.
Prowincja Jiangxi
Ta prowincja słynie głównie z produkcji herbaty Chun Mee o żółtym kolorze naparu i smaku słodkich śliwek. Chińczycy nazywają ją „szlachetne brwi”, co ma związek z kształtem zrolowanych liści.
Z Jiangxi pochodzi również inna znana chińska zielona herbata liściasta o nazwie Gu Gu Nao (Głowa Psa), świeża i aromatyczna, w kształcie zakręconych świderków, zdobywczyni wielu prestiżowych nagród.
Prowincja Hubei
Leżąca w środkowo-wschodniej części Chin prowincja Hubei, której gleba jest niezwykle bogata w selen, jest głównym producentem herbaty Yu Lu (lub En Shi Yu Lu), nazwanej na cześć autora wspomnianej wcześniej „Klasyki Herbaty”. Roślinna i nieco „maślana” w smaku i jasnozielonym kolorze naparu Yu Lu przypomina nieco wysokiej jakości japońską senchę.
Prowincja Anhui
W tej głównie górzystej części Chin rozwinęła się produkcja wielu słynnych rodzajów zielonej herbaty, takich jak:
- Da Fang (Wielki Plan),
- Huang Shan Mao Feng (Futrzasty Szczyt Żółtej Góry),
- Lu’an Gua Pian (Nasiono Melona),
- Hou Kui (Małpia Herbata),
- Huo Quing (Płomienna Zieleń),
- Hyson (Smok Szczęściarz).
Wszystkie te odmiany zielonej herbaty owiane są legendami i znajdują uprzywilejowane miejsce na najlepszych stołach chińskich.
Prowincja Henan
Jeśli próbowałeś kiedyś herbaty Mao Jian (Zielony Koniuszek), wiedz, że jest ona wytwarzana właśnie w tej prowincji, położonej w centralnej części Chin. Jej susz posiada formę delikatnych igieł pokrytych srebrnym „futerkiem”, czyli puchem znajdującym się na młodych liściach i pąkach użytych do jej produkcji. Po zaparzeniu Mao Jian nabiera jasnozielonego koloru, jej napar ma trawiasto-orzechowy zapach i mocno roślinny smak.
Japońska zielona herbata
Japonia to drugi co do wielkości producent herbaty zielonej na świecie. Jest to jedyny rodzaj herbaty wytwarzany w tym kraju, dlatego mówi się na nią po prostu „herbata” – bez wzmianki o kolorze. Z Chin trafiła ona do tego kraju za pośrednictwem mnicha Myōan Eisai.
Najlepsza zielona herbata z Japonii wytwarzana jest w regionie Yame położonym w zachodniej części wyspy oraz Uji – miasta znajdującego się na południe od Kioto. Prefektury zajmujące się produkcją herbat zielonych to przede wszystkim:
- Shizuoka – skąd pochodzi około 40% całej produkcji krajowej, głównie senchy.
- Kagoshima – drugi najważniejszy w kraju region zajmujący się wytwarzaniem herbaty. Jego warunki klimatyczne pozwalają na wielokrotne zbiory w ciągu jednego roku.
- Kioto – wspomniane wyżej miasto Uji wytwarza najlepszą w kraju senchę, matchę i gyokuro.
- Fukuoka – w tej prefekturze położona jest miejscowość Yame, skąd pochodzi większość produkowanej w Japonii gyokuro.
- Kumamoto – ten górski region wyspy znany jest z produkcji pachnącej i delikatnej senchy.
Saga – słynie przede wszystkim z produkcji parzonej na patelni Kam Airicha.
Japońska herbata zielona – rodzaje
Aby wyrobić sobie pełny obraz japońskiej zielonej herbaty i porównać ją do chińskiej, koniecznie spróbuj wymienionych rodzajów:
- Sencha – wysokiej jakości herbata zielona liściasta z wczesnych zbiorów. Do jej produkcji używa się delikatnych liści rosnących na szczytowych gałęziach krzewu herbacianego. Po zerwaniu poddaje się je działaniu pary wodnej, a następnie roluje.
- asamushi – sencha krótko naparowywana,
- chumushi – sencha średnio naparowywana,
- fukamushi – sencha długo naparowywana (nawet trzykrotnie).
Japońska sencha to herbata ceniona za delikatny, słodki smak niemal zupełnie pozbawiony cierpkości charakteryzującej zielone herbaty. Poznasz ją po zapachu świeżej trawy i morskich alg.
- Gyokuro – ta japońska zielona herbata jest uważana za najlepszą w kraju. Charakteryzuje ją wyjątkowo słodki smak związany z wysoką zawartością L-teaniny uzyskanej dzięki ochronie krzewów herbacianych przed słońcem przez około 3 tygodnie przed zbiorami.
- Mecha – wytwarzana z pąków oraz końcówek liści, co jakościowo plasuje ją między gyokuro a senchą. Posiada charakterystyczny dla japońskich herbat gorzkawy smak.
- Kabusecha – inny rodzaj sencha o wysokiej jakości i delikatnym smaku. Podobnie jak w przypadku Gyokuro, krzewy przeznaczone na Kabuse Cha również utrzymywane są w cieniu, tym razem na 2 tygodnie przed zbiorami.
- Kukicha – produkowana głównie z kawałków szypułek odrzuconych w procesie selekcji senchy. Jest lżejsza od pozostałych herbat japońskich i odznacza się cytrusowym, orzeźwiającym smakiem.
- Bancha – herbata do codziennej konsumpcji, produkowana w sezonie późno letnim i jesiennym (tzw. czwarty lub piąty flush) z dużych, niżej położonych liści krzewu herbacianego, ogonków, a nawet części gałązek. W porównaniu z senchą jest mniej aromatyczna, o znacznie bardziej cierpkim smaku. Jest doskonałym dodatkiem do posiłków.
- Ciekawą odmianą banchy jest herbata z dodatkiem prażonego ryżu znana pod nazwą genmaicha. W odróżnieniu od innych zielonych herbat japońskich, jej smak posiada wyraźne orzechowe nuty.
- Hojicha – uzyskiwana poprzez pieczenie banchy lub kukichy w wysokiej temperaturze nad węglem drzewnym, dzięki czemu jest niemal całkowicie pozbawiona goryczy i posiada oryginalny aromat i smak. Co więcej, napar hojicha ma czerwono-brązowe zabarwienie.
- Karigane – mieszanka sencha i gyokuro.
- Kam Airicha – herbata produkowana nietradycjonalną metodą, czyli bez naparowywania. Jej liście są parzone na patelni.
- Tamaryokucha – herbata o zakręconych liściach i cytrusowo-jagodowym smaku i aromacie.
- Matcha – w odróżnieniu od herbaty zielonej liściastej, przy jej produkcji liście podlegają sproszkowaniu. Niezwykle popularna ze względu na wysoki poziom przeciwutleniaczy. Jest używana jako herbata ceremonialna, a także dodatek do wielu deserów i potraw.
Mugicha – wyjątek od prawdziwej zielonej herbaty japońskiej. Warta wymienienia jest również japońska mugicha, czyli napój z prażonego jęczmienia, spożywany głównie na zimno i pity przez Japończyków w okresie letnim.
Zielona herbata chińska i japońska – różnice
Mimo że oba kraje do produkcji zielonej herbaty używają liści tej samej rośliny, istnieje wiele czynników, które sprawiają, że końcowy produkt wykazuje znaczne różnice.
- Odmienne metody produkcji – w Chinach zerwane liście poddawane są kilkugodzinnemu więdnięciu, a następnie pieczeniu, podczas gdy w Japonii są one traktowane parą wodną.
Co więcej, Japonia używa głównie zautomatyzowanych metod produkcji, dzięki czemu pojedyncze liście suszu wykazują się znacznym podobieństwem. W Chinach nadal popularna jest ręczna produkcja zielonej herbaty, co powoduje większe zróżnicowanie liści.
- Lokalne szczepy krzewów Camellia sinensis odpowiadają za odmienny smak i zapach naparu. Szczep używany przez Japończyków to przede wszystkim yabukita wyhodowany w 1908 roku przez Hikosaburo Sugiyama w prefekturze Shizuoka. W Chinach rozwinięto natomiast około 1000 różnych szczepów.
- Wysokość geograficzna – chińska herbata zielona pochodzi przede wszystkim z terenów górskich o wysokości około 700 metrów. W Japonii zielona herbata produkowana jest głównie na wysokości 300 m n.p.m.
- Jeśli chodzi o smak, to japońską herbatę cechują wyraźne roślinne i słodkie nuty, podczas gdy zielona herbata pochodząca z Chin jest bardziej kwiatowa i owocowa. Po zaparzeniu kolor japońskiej herbaty jest zwykle mocno żółty lub zielony, a chińskiej – znacznie jaśniejszy, niemal przejrzysty.
Tajwańska zielona herbata
Herbata trafiła z Chin do Tajwanu pod koniec XVIII wieku. Przywiezione krzewy posadzone zostały w Jieyukeng (obecny dystrykt Ruifang w Nowym Taipei). Współcześnie ten wyspiarski kraj produkuje wiele odmian herbat – głównie oolong. Jeśli chodzi o zieloną herbatę, jej najbardziej znane tajwańskie odmiany to:
- Longjing (Smocza Studnia) – produkowana z liści szczepu tradycyjnie przeznaczonego na herbaty oolong, o dużych ciemnozielonych liściach. Po zerwaniu są one podgrzewane na dużych wokach i wielokrotnie przyciskane ręcznie aż do uzyskania charakterystycznego, spłaszczonego kształtu.
- Bi Luo Chun (Zielona Spirala) – klasyczna zielona herbata o zakręconym kształcie pochodząca z górskich terenów Tajwanu. Ceniona za swój typowo japoński smak umami.
Obie herbaty produkowane są w Dystrykcie Sanxia Nowego Taipei.
Zielona herbata – dlaczego warto ją pić?
Niezwykła popularność herbaty zielonej na całym świecie jest tylko po części związana z jej walorami smakowymi. Są wręcz tacy, którzy niezbyt przepadają za jej nieco cierpkim naparem, ale spożywają ją mimo to. Ma to związek oczywiście z leczniczym działaniem zielonej herbaty.
Zielona herbata – działanie i skład
Zastanawiasz się, jak działa zielona herbata i co zawiera? Liście krzewu herbacianego, z którego jest produkowana, zawierają duże ilości polifenoli (zwłaszcza katechin) o silnym działaniu przeciwutleniającym. Ich zadaniem jest neutralizacja wolnych rodników tlenowych odpowiedzialnych za niszczenie zdrowych komórek.
Wprowadzenie zielonej herbaty na stałe do diety pomoże Ci zapobiec wielu poważnym schorzeniom i poprawić stan zdrowia.
Co więcej, każda filiżanka tego aromatycznego naparu jest przepełniona:
- witaminami (A, B1, B2, B3, C, E),
- aminokwasami (takimi jak L-teanina, seryna, arginina, alanina),
- mikroelementami (przede wszystkim potas, wapń, fosfor, magnez, cynk, selen i miedź).
L-teanina w zielonej herbacie. L-teanina jest aminokwasem niebiałkowym, który jest unikatowy dla prawdziwej herbaty, zwłaszcza zielonej i czarnej. Posiada dobroczynny wpływ na samopoczucie, uspokajając, redukując stres i stany depresyjne, zwiększając koncentrację i ułatwiając zasypianie. Zamiast kupować sztuczne suplementy, sięgnij zatem po filiżankę tego naturalnego leku, o którym medycyna chińska wie już od tysięcy lat.
Zielona herbata – na co pomaga?
W sieci dość często pojawiają się pytania: czy herbata zielona jest zdrowa i na co pomaga zielona herbata? Wyjaśniamy zatem, że ten napar jest zalecany przez lekarzy na wiele rozmaitych dolegliwości, wśród nich również bardzo poważne choroby.
Na co konkretnie jest zielona herbata?
- pomaga walczyć z alergiami,
- opóźnia procesy starzenia – poprawia wygląd skóry, włosów i paznokci,
- pomaga obniżyć poziom cholesterolu, chroni przed miażdżycą i chorobami serca,
- zmniejsza ryzyko zachorowania na raka,
- wspomaga odporność,
- reguluje poziom cukru we krwi, zapobiegając cukrzycy,
- przyspiesza przemianę materii i pomaga walczyć z otyłością,
- łagodzi stany zapalne,
- pomaga walczyć z infekcjami wirusowymi, grzybowymi i bakteryjnymi,
- wzmacnia zęby i wspiera zdrowie jamy ustnej,
- hamuje rozwój demencji i choroby Alzheimera.
Zielona herbata a kofeina
Zastanawiając się nad zastąpieniem ulubionej kawy kubkiem zielonej herbaty, na pewno chciałbyś wiedzieć, czy zielona herbata pobudza i czy ma kofeinę.
Tak, kofeina (a konkretnie teina) to jeden ze składników zielonej herbaty. Jej poziom jej jest jednak znacznie niższy niż w kawie, a sposób działania różni się nieco od szybkiego napływu energii, jaki daje „mała czarna”.
Kofeina w kawie vs. kofeina w zielonej herbacie. 240 ml kawy zawiera około 96 mg kofeiny. Ta sama ilość zielonej herbaty ma jej trzykrotnie mniej (około 30 mg). Warto wziąć to pod uwagę, jeśli z jakiegoś powodu próbujesz zmniejszyć ilość spożywanej kofeiny. Zielona herbata będzie wtedy doskonałą alternatywą dla kawy. Pamiętaj również, że kofeina w herbacie wchłania się znacznie wolniej niż ta w kawie, co sprawia, że zamiast szybkiego – ale i dość krótkotrwałego pobudzenia – możesz się spodziewać stabilnego wzrostu energii.
Zielona herbata w ciąży
Jak pewnie wiesz, kobiety w ciąży i karmiące piersią powinny zwrócić szczególną uwagę na spożycie napojów zawierających kofeinę. Przenika ona bowiem do organizmu dziecka i może mieć negatywny wpływ na jego rozwój.
Czy herbata zielona w ciąży jest dobrym pomysłem? Zdecydowanie lepszym niż filiżanka kawy. Jeśli całkowite zrezygnowanie z kofeiny nie jest możliwe, herbata zielona dostarczy jej znacznie mniej i w znacznie łagodniejszej formie.
Jeśli chodzi o relację zielonej herbaty i karmienia piersią, eksperci zgadzają się, że można sobie pozwolić nawet na 3 filiżanki tego naparu dziennie bez obawy, że zaszkodzi ona dziecku.
Zielona herbata a ciśnienie
Osoby borykające się z nadciśnieniem lub cierpiące na zbyt niskie ciśnienie powinny wiedzieć, jaki wpływ ma zielona herbata na tę funkcję organizmu. Zatem czy zielona herbata podwyższa, czy obniża ciśnienie?
Przeprowadzone w tym zakresie badania zgodnie wykazują, że herbata zielona w dawkach do 5 gramów dziennie jest bezpieczna dla osób z chorobami krążenia i cierpiących na wysokie ciśnienie. Zawarta w niej L-teanina skutecznie redukuje i wycisza podnoszący ciśnienie efekt kofeiny, co sprawia, że ten leczniczy napar może być spożywany nawet przez osoby starsze, u których kwestie krążenia i ciśnienia krwi są szczególnie delikatnym tematem.
Z drugiej strony, osoby borykające się ze zbyt niskim ciśnieniem skorzystają na piciu herbaty zielonej tak samo, jak na piciu wody, zapewniając swojemu organizmowi dodatkowo całe mnóstwo substancji korzystnych dla zdrowia.
Zielona herbata – kcal. Biorąc pod uwagę, że problem nadciśnienia często dotyka osoby otyłe, warto wyjaśnić, że napar z zielonej herbaty bez żadnych dodatków jest praktycznie pozbawiony kalorii. W 100 ml znajdziesz ich zaledwie 4. Pamiętaj jednak, że słodząc ją cukrem lub miodem albo dodając mleka (w przypadku herbaty matcha w wersji latte), zwiększysz odpowiednio kaloryczność naparu, a w konsekwencji jego wpływ na Twoją wagę ciała i ciśnienie krwi.
Zielona herbata a gospodarka wodna organizmu
W naszym społeczeństwie panuje dość mylne przekonanie, że napoje kofeinowe odwadniają organizm. Zanim sięgniesz po filiżankę zielonej herbaty, chciałbyś zatem wiedzieć, czy jest to prawda i czy zielona herbata odwadnia, czy nawadnia.
Wyjaśniamy zatem, że przeprowadzone w tym zakresie badania wykazały, że zielona herbata o niskiej zawartości kofeiny nawadnia niemal tak dobrze, jak woda. Możesz ją pić, wykonując znaczny wysiłek fizyczny czy ćwicząc na siłowni.
Czy zielona herbata jest moczopędna? Wprawdzie zawarta w niej kofeina wykazuje właściwości zwiększające wydalanie płynów, to jednak jedna czy dwie filiżanki zielonej herbaty na pewno Cię nie odwodnią. W przypadku gdy efekt moczopędny jest czymś, czego potrzebujesz (np. przy obrzęku ciała), zdecyduj się na większe spożycie tego naparu.
Zielona herbata – przeciwwskazania
wencje. Pamiętaj jednak, że Twoja dzienna dawka kofeiny nie powinna przekroczyć 400 mg – dotyczy to wszystkich spożywanych napojów kofeinowych łącznie.
Przy nadmiernej konsumpcji zielona herbata może wywołać efekty przedawkowania kofeiny: drżenie rąk, nerwowość, problemy ze snem, stany lękowe i nadmierne pobudzenie. Nasilić może się również jej efekt moczopędny.
Pomysł wprowadzenia zielonej herbaty do swojej diety skonsultuj z lekarzem prowadzącym, jeśli:
- cierpisz na nadciśnienie,
- przyjmujesz leki na cukrzycę,
- zdiagnozowano u Ciebie osteoporozę lub anemię,
- masz problemy z wątrobą,
- leczysz się na zespół jelita drażliwego.
Zielona herbata – jak parzyć?
Na koniec kilka wskazówek na temat parzenia zielonej herbaty. Niezależnie od tego, jaką prezentację zakupisz (luźny susz, proszek czy torebki), pamiętaj, żeby nie używać wody zaraz po zagotowaniu, ale odczekać kilka minut, aż jej temperatura spadnie do około 70-80 stopni Celsjusza.
Co jeszcze warto wiedzieć o prawidłowym parzeniu zielonej herbaty?
- Naczynie, w którym przygotowujesz napar, powinno być wcześniej ogrzane gorącą wodą.
- Czas parzenia zielonej herbaty nie powinien przekroczyć 2-3 minut. Przy dłuższym parzeniu napar nabierze bardziej cierpkiego smaku.
- Po zaparzeniu koniecznie przecedź rozmoczone liście od naparu.
- Większość zielonych herbat nadaje się do dwu-, a nawet trzykrotnego parzenia. Pamiętaj jednak, aby pierwsze parzenie było odpowiednio krótkie (około 30 sekund), a każde kolejne dłuższe o około minutę).
Chanoyu – japońska ceremonia parzenia zielonej herbaty matcha. Picie zielonej herbaty w Japonii jest nadzwyczaj ceremonialne. Napar z matcha przygotowuje się przy użyciu specjalnej ceramiki i akcesoriów. Do podstawowych należy specjalna czarka matchawan, pędzel chasen i łyżeczka chashaku. Możesz również przygotować zieloną herbatę na wzór chiński. W tym przypadku konieczny będzie niewielki czajnik o nazwie gaiwan oraz zestaw czarek.
